یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنار بیشه‌ای خفته، شوریده‌ای که در آن سفر همراه ما بود نعره‌ای برآورد و راه بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت. چون روز شد گفتمش آن چه حالت بود، گفت بلبلان را دیدم که به نالش در آمده بودند از درخت و کبکان از کوه و غوکان در آب و بهایم از بیشه، اندیشه کردم که مروت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خفته.

دوش مرغي به صبح مي ناليد               عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

یکی از دوستان مخلص را                   مگر آواز من رسيد به گوش

گفت باور نداشتم که تو را                      بانک مرغي چنين کند مدهوش

گفتم اين شرط آدمیت نيست                                                                   مرغ تسبيح گوي من خاموش

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: